Przejdź do głównej zawartości

zawieszone chwilowo

na czas zmagań ałtorki z sensem życia (pisownia celowa)

Szukaj na tym blogu

Wyświetlanie postów z styczeń, 2018

Wyświetl wszystkie

Posty

Z Bogiem #31: Wiesz, że twoja religia jest zarąbista...

stycznia 30, 2018

Pobierz link
Facebook
Twitter
Pinterest
E-mail
Inne aplikacje

Z Bogiem #30: Czy po obejrzeniu Supernatural opęta mnie Szatan?

stycznia 20, 2018

Pobierz link
Facebook
Twitter
Pinterest
E-mail
Inne aplikacje

Z Bogiem#29: Bądź jak Scarlett O'Hara!

stycznia 17, 2018

Pobierz link
Facebook
Twitter
Pinterest
E-mail
Inne aplikacje

Z Bogiem #28: Słowa, które wszyscy (tak myślę) chętnie byśmy komuś powiedzieli

stycznia 13, 2018

Pobierz link
Facebook
Twitter
Pinterest
E-mail
Inne aplikacje

Więcej postów

Jeśli chcesz poczytać coś ciekawego, a ogarnąłeś już Biblię i mój blog, zajrzyj tu

Pochwała kpiarzy

Archiwum (stare rzeczy)

2018 13

2017 19
- grudnia 1
- listopada 1
- października 3
- września 2
- sierpnia 2
- lipca 2
- maja 6
- kwietnia 1
- marca 1
2016 8

Pokaż więcej Pokaż mniej

5 najpopularniejszych postów

Z Bogiem #38: Czy istnieje słowo na określenie sytuacji, gdy nic nie ogarniasz, ale próbujesz iść do przodu, choć nie wiesz, co tam znajdziesz?

- Widzę światełko w tunelu. - To ogień piekielny. Supernatural , musiałam c': Wiecie, nic się dziś posta sensownego nie dowiecie, ale powiem szczerze, że nie umiem w chrześcijaństwo i jakby to była matura, to do 30% bym nie dociągnęła. Ks. Pawlukiewicz mówił, że chrześcijanie to idioci, ale ja nie potrafię się w to wczuć. Nie rozumiem wielu rzeczy. Na przykład - zanim świat powstał, to Bóg już był. I tyle? Niezliczone lata, zanim zaistniała materia po prostu był i co? Nic się nie działo? Co więcej, wraz z nim był Jezus i Duch Święty, ale Jezus nie był jeszcze człowiekiem, zatem czy był Jezusem? Był Synem Bożym, ale jak wygląda bycie Bogiem i synem Boga, na dodatek nieskończonego i wiecznego? Mój ludzki umysł tego nie pojmuje. Nie widzę tego tak, jak widzę trawę, nie czuję tak wyraźnie, jak krople wody na skórze, gdy spadnie deszcz. Ale jest jedna drobna... choć nie, wcale nie drobna. Jest jedna rzecz, która upewnia mnie w chrześcijaństwie, której nie podważę, a która jest z cał

Z Bogiem #36: Moc w słabości się doskonali. A nawet w wielu.

- Jeśli nie potrafisz, nie pchaj się na afisz - oznajmiła mądrość ludowa. - Spróbować nie zaszkodzi - odparłam. Ktoś mądry napisał kiedyś, że człowieczeństwo to suma naszych wad i porażek. Mam dziwne wrażenie, że chciał mnie pocieszyć. Mnie i moją mamę, która śmiała się, że uwielbiam się zapisywać, niekoniecznie tam, gdzie trzeba. Popieram całym moim serduszkiem <3 Rzeczywiście, mając jakieś czternaście lat, postanowiłam odwiedzić zajęcia recytatorskie prowadzone w pobliskim Domu Kultury. W podstawówce co jakiś czas organizowano okolicznościowe apele i zawzięcie wybierano mnie do wyrecytowania wiersza. Podejrzewam, że nauczyciele kierowali się wtedy zachowaniem uczniów i ich pilnością (tu jeszcze nie wypadałam tak źle), traktując udział w przedstawieniu jako swego rodzaju wyróżnienie. Zresztą jakżeby inaczej do obsady trafiło dziecko, które nie dość, że niewyraźnie mówi, to dopiero niedawno nauczyło się wymawiać "r"? Omamiona szkolnymi sukcesami, oczami wyobraźn

Z Bogiem #37: Idź precz! [UPDATE]

Dawno nie pisałam. Zapewne jeszcze poczekacie na kolejne posty, bo mam parę rzeczy do zrobienia. Przede wszystkim ogarnąć się. Poza tym różne sprawy mnie gonią, a - jak na złość - jedyne, na co mam ostatnio siłę to jak tamagotchi pić, jeść, spać. (tak to jest, gdy całe towarzystwo nagle zaczyna słuchać ciągle Taconafide). Ale muszę wam coś powiedzieć. Znaczy napisać. Nieszczęście spowija człowieka z wielu powodów. Jednak jednym z najczęstszych powodów wewnętrznej pustki jest to, że nawet w dobrych momentach nie ma cię. Nie ma cię. Nie ma cię. Jesteś w innym miejscu, tęsknisz za przeszłością lub obawiasz się przyszłości. Coś, czego nie możesz mieć wyżera z twojej duszy całą radość, lecz nie możesz się tego pozbyć, żal nie zważa na protesty. Byłam ostatnio w takiej sytuacji - wolałabym nie wchodzić w szczegóły - i przypomniał mi się Egzorcyzm św. Benedykta. Konkretnie krótki fragment: vade retro Satana - idź precz, Szatanie. (dla lepszego zrozumienia, przytoczę cały tekst: Crux sanct

Z Bogiem #32: Nowy post na Wielki Post

Bardziej zbiór pomysłów i historii niż konkretny post, ale taki ładny tytuł nie mógł się zmarnować ^^ Nie wiem, czy wiecie, ale post to nie wymóg i Bogu nie robi różnicy, że tak to ujmę. Kto przestrzega pewnych dni, przestrzega ich dla Pana, a kto jada wszystko - jada dla Pana. Bogu przecież składa dzięki. A kto nie jada wszystkiego - nie jada ze względu na Pana, i on również dzięki składa Bogu. Nikt zaś z nas nie żyje dla siebie i nikt nie umiera dla siebie: jeżeli bowiem żyjemy, żyjemy dla Pana; jeżeli zaś umieramy, umieramy dla Pana. I w życiu więc i w śmierci należymy do Pana. Rz 14, 6-8 Poszłam dziś do kościoła, ale posypanie głowy popiołem nie było moim głównym celem. Mamy przecież 14 lutego, a czy Walentynek nie powinno spędzać się z kimś, kogo się kocha? ❤♡❤♡❤♡ I w tym kościele pomyślałam sobie - może to zabrzmi głupio - że miło jest klęczeć, jeśli się to robi przed właściwą osobą. Ostatnio miałam śmierć w rodzinie. Krewny, co prawda, daleki, ale znany od

Z Bogiem #27: Jak poprawnie świętość - czyli recenzja.

Wiecie, co łączy świętą Teresę z Koreą? Nie. Łączy je Yoon Song - I. Człowiek, który narysował dla wydawnictwa Paulistek manhwę (koreański komiks) "Święta Teresa z Avila". A ja ją przeczytałam. Ogólnie, kocham Teresę jako osobę - była niezwykłą świętą: wesołą, dowcipną, ale i temperamentną, a przy tym wszystkim miłosierną. Zresztą, sama za siebie mówi forma jej biografii - jakim trzeba być człowiekiem, aby dostać własny komiks?! Musiałam się przekonać,czy historia zamknięta w kadrach zdoła w jakikolwiek sposób dorównać życiu świętej Teresy. A teraz opowiem o tym wam. Manhwa zaczyna się od sceny ucieczki małej Tereni i jej kuzyna, którzy chcieli zginąć męczeńską śmiercią w Andaluzji. Na szczęście po drodze spotkali wuja, który odprowadził niesforną dwójkę do domu, w ręce strapionych rodziców. Jest to #faktautentyczny. Słowem - zaczyna się dobrze. Siostra Izabela uczy jak NIE NALEŻY się komunikować. Nie zamierzam streszczać całej opowieści, jednak po dokładny

Zgłoś nadużycie

Obsługiwane przez usługę Blogger